اگر اهل قهوه باشید، احتمالاً میدانید که تازگی قهوه یکی از مهمترین عوامل در کیفیت طعم و رایحه نوشیدنی نهایی است. اما واقعاً چه تفاوتی میان دانه قهوه تازه و دانه قهوه قدیمی وجود دارد؟ در این مقاله بهصورت کامل به بررسی تفاوتهای آنها از نظر رایحه، طعم، ظاهر، عصارهگیری و زمان مصرف میپردازیم.
قهوه تازه دارای عطری قوی، پیچیده و دلپذیر است. بسته به نوع دانه، میتواند رایحههایی از شکلات، میوه، گل، ادویه یا مغزها داشته باشد. در مقابل، قهوه قدیمی اغلب رایحهای ضعیف، بیروح یا حتی ماندگی دارد و ممکن است بوی کاغذ، خاک یا ترشی بدهد.
دانههای تازهبرشت دارای طعمی متعادل، زنده و شفاف هستند. اسیدیته در آنها مشخص و بادی قهوه بیشتر است. اما دانههای کهنه طعمی تلخ، تخت یا بیروح دارند و حس تازگی از بین رفته است. حتی اگر از دستگاه حرفهای استفاده کنید، طعم خوبی از قهوه قدیمی نخواهید گرفت.
قهوه تازه: دانهها یکدست، براق در برشت تیره بدون چروک و بافتی محکم دارند.
قهوه تازه: دانهها یکدست، براق در برشت تیره بدون چروک و بافتی محکم دارند.
قهوه قدیمی: اغلب خشک، شکننده، با ظاهر چروکیده هستند و روغنهای طبیعی آن تبخیر شده یا اکسید شدهاند.
در زمان دمآوری، قهوه تازه عملکرد بهتری در عصارهگیری دارد. مثلاً در اسپرسو، کرمای بیشتری تولید میکند. در روشهای فیلتری نیز عصارهای شفافتر و خوشطعمتر به دست میآید. اما قهوه قدیمی یا عصارهگیری ناقص دارد یا بیشازحد، که منجر به طعمی ناهموار و تلخ میشود.
برای حفظ حداکثر کیفیت، قهوه باید بین ۵ تا ۳۰ روز پس از برشتهکاری مصرف شود. دانههایی که بیش از دو ماه از رُستشان گذشته معمولاً کیفیت خود را از دست میدهند، حتی اگر در بستهبندی مناسب نگهداری شده باشند.
تاریخ رُست را بررسی کنید (نه تاریخ انقضا) بستهبندی باید دارای دریچه یکطرفه (one-way valve) باشد دانهها بوی مطبوع و غنی دارند در هنگام آسیاب، رایحهی تازه و معطر آزاد میشود
اگر به دنبال قهوهای با طعمی بینقص و تجربهای لذتبخش هستید، همیشه از دانه قهوه تازه استفاده کنید. قهوه قدیمی نه تنها عطر و طعم مطلوبی ندارد، بلکه باعث میشود کیفیت دمآوری نیز بهشدت افت کند. کلید لذت بردن از یک فنجان قهوه عالی، تازگی دانه آن است.
کپی برداری فقط با ذکر منبع مجاز است.