در فیلم‌های رمانتیک زیاد دیدیم یکی از دو طرفی که عاشقانه همدیگر را دوست دارند؛ به دیگری می‌گوید: «اگر فقط در کنارم باشی؛ به آرامش می‌رسم.»
حالا، نتایج یک مطالعه محققان اتریشی برعکس این موضوع را نشان می‌دهد. آن‌ها ۴۸ زوج عاشق را مورد مطالعه قرار دادند و متوجه شدند اگر عشق‌شان در کنارشان باشد ولی نتوانند با او صحبت یا همدیگر را لمس کنند؛ درد بیشتری تحمل می‌کنند. این افراد اگر تنها باشند و عشق آن‌ها ازشان دور باشد؛ درد کمتری تحمل خواهند کرد.
این محققان از این زوج‌های عاشق درخواست کردند در یک اتاق کنار هم زندگی کنند ولی هیچ‌گونه صحبت یا تماسی با هم نداشته باشند. فقط می‌توانند از طریق حرکات چشمی با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
در این تحقیق مشخص شده هرچه زوج‌های عاشق به یکدیگر بیشتر وابسته باشند یا همدلی بیشتری داشته باشند؛ بیشتر اذیت شده و این بی‌کلامی و بی‌صحبتی دردناک‌تر خواهد بود.
صحبت کردن، لمس کردن و برقراری ارتباط می‌تواند استرس، نگرانی و درد را در شریک زندگی کاهش دهد. به طور طبیعی، وقتی افراد به عشق خود می‌رسند یا در کنار او زندگی می‌کنند؛ انتظار همدلی، برقراری ارتباط کلامی و لمسی، همراهی و شریکت شدن در غم و درد یکدیگر را دارند.
اما هنگامی که این ارتباط کلامی و لمسی شکل نمی‌گیرد یا یکی از طرفین از آن امتناع می‌کند؛ درد و رنج بیشتر می‌شود؛ به‌طوری‌که اگر تنها بود کمتر درد می‌کشید.
ارتباط برقرار کنید
به طور تجربی هم این موضوع را بارها در میان اطرافیان خود دیدیم یا شاید خودمان تجربه کردیم. وقتی فردی که دوستش داریم؛ با ما کمتر صحبت می‌کند، هیچ علاقه‌ای به برقراری ارتباط ندارد و دایما انگاری از ما فراری است؛ بیشتر درد می‌کشیم و در عذاب هستیم.
در این اوقات، دوست داریم کمتر ببینیمش، آرزو می‌کنیم این کاش تنها بودیم یا وارد این زندگی و ارتباط نشده بودیم. طلاق، حاصل همین درد و رنج در کنار معشوق بودن ولی نداشتن ارتباط است. دوست داریم زودتر تنها شویم و از او فاصله بگیریم؛ حتی اگر هنوز دوستش داریم.
در نتیجه، باید دانست اگر شریک زندگی‌مان را دوست داریم؛ به او عشق می‌ورزیم و او را در کنار خود می‌خواهیم؛ باید با او همدل و همزبان شویم. با او در ارتباط باشیم و صحبت کنیم. دست او را بگیریم؛ بغلش کنیم و وارد ارتباط‌های لمسی شویم تا او درد و رنج کمتری حس کند و بداند که هنوز عاشقانه دوست‌اش داریم.