تراکتورسازی تبریز از آن سالی که در بازی آخر با نفت به نتیجه ۳-۳ مساوی رسید و قهرمانی را در ثانیه‌های آخر از دست داد و تونی دوست داشتنی با آن چهره گریان به نمادی برای تراکتور زخم خورده تبدیل شد، هیچ وقت تیمی کامل نشد که نشد! تیمی که همیشه حتی در اواج با ضعف‌های بزرگ روبرو بود که از جمله آن می‌توان به درون دروازه خود و جلوی دروازه حریف اشاره کرد.
درون دروازه تراکتورسازی تبریز بعد از محمدرضا اخباری همیشه لرزان بوده و به یک پاشنه آشیلی تبدیل شده است که حتی اگر مهاجمین این تیم رونالدو و مسی هم بودند، نمی‌توانستند جبران این نقطه ضعف را بکنند و به قدری درون دروازه سرخپوشان تبریزی متزلزل بود که گویی یک تیم دسته دومی در برابر تیم‌های دیگر صف آرایی می‌کند ولی آیا واقعا لیاقت میلیون‌ها هوادار تیمی است که اینگونه تحقیرآمیز بازی کند؟ قطعا خیر…
دومین نقطه ضعف تراکتورسازی بزرگ در قسمت جلوی زمین است که بعد از مهاجمین با کیفیت سال‌های نه چندان دورش، هیچ وقت حضور بازیکن طراز اولی را به خود ندید! گویی انگار این بخش از زمین همراه با درون دروازه طلسم شده بود تا قرمزپوشان آذربایجان نتوانند به لیاقت حقیقی خود برسند.
اما این بار قصه متفاوت‌تر از آنچیزی است که همه ما فکر می‌کنیم، به رغم جذب مهاجم با کیفیت و احتمالا جذب دروازه بانان جدید، اما برگ برنده تراکتور جدید خصوصی شده نه بازیکنان بزرگ، بلکه توشاکی است که سابقه او نشان می‌دهد از بازیکنان بی نام و نشان بازیکنان بزرگ و با کیفیت خواهد ساخت.
شاید نمونه و مثال البته بی ربطی که بخواهیم برای تقریب ذهن در این مورد برای شما مطرح کنیم حضور برانکو ایوانکوویچ در تیم پرسپولیس است که از بازیکنان کوچک، بازیکنانی ساخته است که حالا میلیاردها تومان ارزش دارند و تیم‌های خارجی به دنبال آن‌ها هستند ولی جان توشاک فراتر از برانکو بوده و به زودی شاهد شکوفایی تجربه و سابقه این مربی در لیگی خواهیم بود که شاید تابحال مربی خوبی همچون او را ندیده است.
شاید امسال تراکتورسازی تبریز بعد از سال‌ها دیگر دغدغه دروازه بان و مهاجم ششدانگ را نداشته باشد و با حضور چند ده هزار نفری هوادارانش به رویای چندین ساله قهرمانی در لیگ برتر ایران جامه عمل بپوشاند….